12 Φεβ 2008
12 Δεκ 2007
ΑΠΕΡΓΙΑ
Εσύ που σε έμαθαν από μικρό παιδί να διαβάζεις για να “γίνεις άνθρωπος” και να “πετύχεις στην κοινωνία”. Εσύ που ακόμα κι όταν συνειδητοποίησες ποια είναι η κλίση σου στο σχολείο, συνέχισες να μελετάς και εκείνα που βαριόσουν ”για να προκόψεις”. Εσύ που διάλαξες σπουδές με βάση την κλίση σου. Εσύ που μπήκες στο Πανεπιστήμιο φαντασιωνόμενος το Ναό της Γνώσης, το Ιερό Τέμενος των Μουσών και την πλήρη συνειδητοποίηση -και έφαγες τη βιοχλαπάτσα κατάμουτρα και απογοητεύτηκες. Εσύ που κατανάλωσες μέρος της πατρικής περιουσίας για να σπουδάσεις στο εξωτερικό και να γυρίσεις φέρελπις με περγαμηνές. Εσύ που δεν γύρισες τελικά. Εσύ που βρέθηκες γύρω στα 25, μετά τις σπουδές να αναρωτιέσαι “και τώρα τι;”. Εσύ που έστελνες δεκάδες βιογραφικά εντός και εκτός και λάμβανες απαντήσεις-προκάτ “Πολύ ενδιαφέρον, θα σας έχουμε υπόψιν”. Εσύ που πέρασες λίγη ή και πολλή ανεργία. Εσύ που βρήκες μια θεσούλα με μισθό - χαρτζηλίκι και την απόλυση να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι σου. Εσύ που θα ήθελες μια θέση στο δημόσιο, για να έχεις τα βράδια σου ελεύθερα, μπας και προλάβεις να ερωτευτείς και να ζήσεις. Εσύ που δεν ανήκεις στους χλιδάνεργους, αλλά που δεν βγαίνεις για να ανοίξεις επιτέλους τα φτερά σου και το σπίτι σου και να βρεις την ανεξαρτησία σου. Εσύ που δεν πληρώνεσαι υπερωρίες και ζητιανεύεις ένσημα. Εσύ που έφυγες από επιλογή και δεν θες πια να γυρίσεις και θεωρείσαι προνομιούχος.
Εσύ που είσαι γύρω στα 30. Που ακόμα αναρωτιέσαι τι θες να κάνεις στην ζωή σου. Που έχεις ένα σωρό ενδιαφέροντα, που καμία σχέση με την δουλειά σου δεν έχουν. Που θες να κάνεις άλλα -που ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις άλλα, αλλά δεν βρίσκεις πώς. Εσύ που δεν αποφάσισες ακόμα ποια δουλειά θες να κάνεις -αλλά σου φορέθηκε μια “καριέρα” καπέλο.
Εσύ που σίγουρα δεν θες να πεθάνεις δουλεύοντας. Που θες να πάρεις σύνταξη πριν αποδημήσεις εις τόπον χλοερό. Και που είχες (έχεις;) όνειρα να κάνεις κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον -αυτό που σου έταξαν κάποιοι. Αυτοί που τώρα παίζουν κομπολόι με τις χάντρες της ζωής σου και με το μέλλον σου.
Εσύ, σήμερα, πήγες στην δουλειά;
Aναρτήθηκε από krotkaya...
εγώ πάντως δεν θα πάω...
Εσύ που είσαι γύρω στα 30. Που ακόμα αναρωτιέσαι τι θες να κάνεις στην ζωή σου. Που έχεις ένα σωρό ενδιαφέροντα, που καμία σχέση με την δουλειά σου δεν έχουν. Που θες να κάνεις άλλα -που ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις άλλα, αλλά δεν βρίσκεις πώς. Εσύ που δεν αποφάσισες ακόμα ποια δουλειά θες να κάνεις -αλλά σου φορέθηκε μια “καριέρα” καπέλο.
Εσύ που σίγουρα δεν θες να πεθάνεις δουλεύοντας. Που θες να πάρεις σύνταξη πριν αποδημήσεις εις τόπον χλοερό. Και που είχες (έχεις;) όνειρα να κάνεις κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον -αυτό που σου έταξαν κάποιοι. Αυτοί που τώρα παίζουν κομπολόι με τις χάντρες της ζωής σου και με το μέλλον σου.
Εσύ, σήμερα, πήγες στην δουλειά;
Aναρτήθηκε από krotkaya...
εγώ πάντως δεν θα πάω...
11 Δεκ 2007
Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό....
11 ΔΕΚΜΒΡΗ- ΗΜΕΡΑ ΤΑΝΓΚΟ...
Κατά τον 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφθαναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Αϊρες. Εκεί, η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Ετσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.
Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης. Οταν όμως ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική. Ετσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Αϊρες. Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της Χρυσής Εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion (το τραγούδι του τάνγκο), αναγάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi noche triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία, προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες, έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η Μέρα του Τάνγκο, με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό(!) της πόλης.
Από την Καθημερινή...
Κατά τον 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφθαναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Αϊρες. Εκεί, η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Ετσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.
Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης. Οταν όμως ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική. Ετσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Αϊρες. Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της Χρυσής Εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion (το τραγούδι του τάνγκο), αναγάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi noche triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία, προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες, έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η Μέρα του Τάνγκο, με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό(!) της πόλης.
Από την Καθημερινή...
5 Δεκ 2007
la heroina del dolor.....
100 χρόνια από την γέννηση της.....
«Ελπίζω η αναχώρηση να είναι ευχάριστη
κι ελπίζω να μην ξαναγυρίσω ποτέ!»
Frida Kahlo
«Ελπίζω η αναχώρηση να είναι ευχάριστη
κι ελπίζω να μην ξαναγυρίσω ποτέ!»
Frida Kahlo
4 Δεκ 2007
2 Δεκ 2007
οι μουσικοί του δρόμου......
«Οι πλανόδιοι μουσικοί: νότες αδέσποτες, θραύσματα παράτονα με στόχο την περιφερόμενη ευαισθησία των βιαστικών διαβατών. Κι είναι αλήθεια πως κανείς άλλος δεν πιστεύει τόσο ακράδαντα στη σκηνική μυσταγωγία που ασκεί ο δρόμος στους πρόσκαιρους ταξιδιώτες του όσο οι μουσικοί του δρόμου.
Μάστορες του κλισέ, τεχνίτες της κοινοτοπίας, αλλά κι ενίοτε απροσδόκητοι και μεγαλοφυείς όταν πρωτοτυπούν, άλλοι καλοί, άλλοι μέτριοι, ορισμένοι αληθινοί δεξιοτέχνες, όλοι τους όμως, βιρτουόζοι της στιγμιαίας συγκίνησης.
Μουσικοί εναλλασσόμενου ρεπερτορίου σε εναλλασσόμενο κοινό. Που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με ταχύτητα δευτερολέπτων από και προς το πουθενά. Μ’ ένα έγχορδο, ένα κρουστό, ένα πνευστό, άλλοτε μόνοι, άλλοτε παρέα είναι οι μόνοι που ακόμη κατέχουν την τέχνη εκμάγευσης του άφαντου. Και που στοιχηματίζουν πως η αορασία της τέχνης, έπεται της αορασίας του κοινού..»
1 Δεκ 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
