4 Δεκ 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
στο κουτι με τα χρωματα...
Μικρή μου μωβ βεντάλια
Στου ονείρου τα κοράλια
Σ’ είδα να τριγυρνάς
Ήσουνα μαγεμένος, αγουροξυπνημένος
Και γέλαγες μ’εμάς.
Μικρό μου ουράνιο τόξο Όταν σε καταδιώξω
Μη μου αντισταθείς.
Στη λάβα των ματιών μου, Στο ηφαίστειο των φιλιών μου,
Έλα να ζεσταθείς.
Γαλάζια μου βροχούλα,
Ευεργεσία πούλα
Σ’ εμένα το φτωχό.
Που αν χάσω το κορμί σου, Κλειδί του παραδείσου
Θα αποτρελαθώ.
Γλυκιά μου μελωδία, Του απείρου αρμονία,
Μη με παραμελείς. Αντήχησε στο σύμπαν, Γίνε γι’αυτούς που σ’ είδαν
Θάνατος εραστής.
3 σχόλια:
Από τέτοια τίποτα άλλο.
Λοιπον...
Σχετικα με το πρωτο τεραστιχο...
Το "εχεις μεγαλη ιδεα για τον εαυτο σου" δεν καταλαβαινω γιατι το γραφει...Ο εγωισμος βοηθα στην ανθρωπινη εξελιξη.Αν δεν υπηρχε εγωισμος θα υπηρχε στασιμοτητα.Βεβαια φερεται ο ιδιος εγωιστικα οταν λεει πως η ακτινογραφια του βλεπει τον ανθρωπακο μικρο.Θα μου πεις αλλο εγωισμος, αλλο ναρκισσισμος.Το υπολοιπο το βλεπω λογικο, μιλα για την παθητικη σταση της ζωης που δημιουργειται απο τη συνηθεια. Το δευτερο τετραστιχο αναφερεται στον "αλλοτροιωμενο" ανθρωπο που ξεχνα τη φυση του και νομιζει οτι...ζει.Το ιδιο βλεπω και στο τριτο. Στο τεταρτο κλεινει με ενα μυνημα "υπαρχει ευτυχια" απλα για να την βρεις πρεπει να επανελθεις στη φυσικη σου κατασταση. "Ψαξε κατω απο την επιφανεια, εκει ειναι η ουσια".
Ενα απλο κειμενο, απο τετοια αλλο τιποτα οπως ειπε κι ο προλαλησαντας.
το θέμα δεν είναι το τραγουδάκι από τα μεθυσμένα ξωτικά...το θέμα είναι ο Ραιχ...που πριν 15 χρόνια με γοήτευσε...και προχθές που ξαναέπεσε στα χέρια μου...νομίζω ότι μ' έστησε στον τοίχο...
Και βιβλία που όσο μεγαλώνεις τόσο σε πονάνε....δεν υπάρχουν και πολλά...
Δημοσίευση σχολίου