«Οι πλανόδιοι μουσικοί: νότες αδέσποτες, θραύσματα παράτονα με στόχο την περιφερόμενη ευαισθησία των βιαστικών διαβατών. Κι είναι αλήθεια πως κανείς άλλος δεν πιστεύει τόσο ακράδαντα στη σκηνική μυσταγωγία που ασκεί ο δρόμος στους πρόσκαιρους ταξιδιώτες του όσο οι μουσικοί του δρόμου.
Μάστορες του κλισέ, τεχνίτες της κοινοτοπίας, αλλά κι ενίοτε απροσδόκητοι και μεγαλοφυείς όταν πρωτοτυπούν, άλλοι καλοί, άλλοι μέτριοι, ορισμένοι αληθινοί δεξιοτέχνες, όλοι τους όμως, βιρτουόζοι της στιγμιαίας συγκίνησης.
Μουσικοί εναλλασσόμενου ρεπερτορίου σε εναλλασσόμενο κοινό. Που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με ταχύτητα δευτερολέπτων από και προς το πουθενά. Μ’ ένα έγχορδο, ένα κρουστό, ένα πνευστό, άλλοτε μόνοι, άλλοτε παρέα είναι οι μόνοι που ακόμη κατέχουν την τέχνη εκμάγευσης του άφαντου. Και που στοιχηματίζουν πως η αορασία της τέχνης, έπεται της αορασίας του κοινού..»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου