Μια ηρωίδα με συνάχι...

Πόσο λατρεύω την αναδυόμενη ωριμοτητά μου......έρχεται κάποιες στιγμές σαν σήμερα
που ανήμπορη.....δεν εχω κέφι να διαθέσω χρόνο στην διαιτά μου....την βιτρινότσαρκά
μου.... το μακιγιάρισμα μου...την trendia μου ρε γαμώτο.... και γράφω ωδές στην κυτταρίτιδα....τις ρυτιδούλες που σκάνε μύτη....την απόλυτη αφοσιωσή μου στην τέχνη των delivery s.......την ακαματροσύνη να στρώσω τα χαλιά.... κι ήρθε ο Νοέμβρης....(αμ πως...οι ωδές στα απλά.....δεν ειναι μονοπώλιο του Nerouda).
Ακόμη και την γρίππη που με επισκέφτηκε την λατρεύω....με έκλεισε για τα καλά στο σπίτι.....(αχ τι ωραία...δεν θα χρειαστεί να εντυπωσιάζω....τι γολγοθάς κι αυτός)....κι
έτσι αισθάνομαι ανθρώπινα.....που φταρνίζομαι.....που γκρινιάζω....που παραπονιέμαι....
που μετά από τόσο καιρό ξαναήπια τσάι.....που φόρεσα εκείνη την φτηνή ζεστή made in china ρομπίτσα....που έβαλα τις χειμωνιάτικες ζεστές παντόφλες....που γέλασα με το νέο video clip του Ψηνάκη.....που ο Βασίλης απάντησε στα χαζά μου...που ακούω ένα όμορφο τραγουδάκι στο ΔΙΕΣΗ.....που το βασικότερο δεν πήγα για δουλειά...

Έχουμε καιρό για το fake.....θα το ξαναντυθούμε ίσως από αύριο....σήμερα όμως είμαι ανυποχώρητη....δεν θα με εξαπατήσω.....έντελει αγαπώ την αστειότητα μου.....γιατί να την κρύβω?
Κι αύριο μέρα είναι....

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....