Αρκετά......πετάω την στολή.....κατεβάζω τα ρολά.....κλειδαμπαρώνω μια και δυό την πόρτα.....το σακ βουαγιάζ στον ώμο και antioooos....όπως και κάθε Νοέμβρη τα τελευταία χρόνια.... να 'μαι στο χωριό.....Εκεί που είμαι ακόμη το παιδί της μαμάς....που μου φτιάχνει ωραίες τηγανίτες για πρωινό....ενώ ο μπαμπάς περιμένει να ξυπνήσω και να πάμε βόλτα με το αγροτικό στο κτήμα και μετά για καφέ στο καφενεδάκι του Θωμά....Εκεί που κοιμάμαι 5 ώρες και όμως ξεκουράζομαι.....Ένα μόνο είναι το αρνητικό.....η εμμονή των γονιών μου (φάε κάτι παιδάκι μου....έρεψες...) που μου προσθέτει ένα με δύο κιλά κάθε φορά....και φυσικά η αιώνια ερώτηση (πότε θα παντρευτείς?)....αυτό όμως το βάζω σε δεύτερη μοίρα....33 χρονών είμαι ρε μάνα....δεν μασάω.
Τέτοια ώρα λοιπόν αύριο θα ΄μαι στου Γιώργου με τον daddy και θα βλέπω την Real (περιττό να πω....ότι είμαι και Realίστρια) πίνοντας τα κρασάκια μας....μακρυά από την Αλεξάνδρας και τα ζόρια....μακριά και από το διαδίκτυο....και τα παρελκόμενα....
Ένα μόνο με αγχώνει....πως κουβαλάω τα τάπερς στην επιστροφή....κάτι θα σκαρφιστώ πάλι....
Αντίο λοιπόν....τα λέμε σε δέκα μέρες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου