Ο Fred κι εγώ.....

Πάει μισός χρόνος που γνωρίζω τον Fred.....δεν μας χωρίζουν ούτε 100 μέτρα απόσταση...κι όμως μας χωρίζουν χάσματα αγεφύρωτα....Εκείνος ένα τρυφερό παιδί....μποέμ αλήτης....επικίνδυνα γοητευτικός.....συνειδητοποιημένος ζαμανφουτίστας....εγώ πάλι....
33χρονη σοβαρή υπαλληλάκος....σε αιώνια αναζήτηση....(αχ...να 'ξερα και τι ψάχνω...να ξεφύγω ίσως από τα λαθεμένα (?) θέλω μου....).
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε...μιλήσαμε προχθές....με είχε πείσει.....η κρυφή γοητεία του ''ζειν επικινδύνως''....ρώτησα....έψαξα...έμαθα...κι αφού σαν έφηβο σχολιαρόπαιδο....αφέθηκα για κάποια στιγμή στα ονείρατα....συν αθηνά και χείρα 'κείνη....όρα φιλικό περιβάλλον....επανήλθα στην καχυποψία και τις αμφιβολίες μου....
Κι έτσι μιλήσαμε χθες....κι εγώ δεν ήμουνα σωστή....κι εκείνος εκτός ορίων....καχέκτυπα πληγωμένων ψυχών.....βριστήκαμε τόσο....ώσπου ράγισε το ψευτόγυαλο....
Πάντα μου τα έσερνε ο Fred.....όμως χθες με πλήγωσε πάρα πολύ....(δεν πήγα κι εγώ πίσω)...και να 'μαι εδώ....να πληρώνω το τίμημα της υπεροψίας μου....τις επαρχιώτικες φοβίες μου....χωρίς να του ζητήσω συγνώμη....γιατί απλούστατα δεν μπορώ....κι όσο κοινότυπη και αγοραία κι αν είμαι....έτσι είμαι....
Ανθρώπινο....πολύ ανθρώπινο...