ΑΠΕΡΓΙΑ

Εσύ που σε έμαθαν από μικρό παιδί να διαβάζεις για να “γίνεις άνθρωπος” και να “πετύχεις στην κοινωνία”. Εσύ που ακόμα κι όταν συνειδητοποίησες ποια είναι η κλίση σου στο σχολείο, συνέχισες να μελετάς και εκείνα που βαριόσουν ”για να προκόψεις”. Εσύ που διάλαξες σπουδές με βάση την κλίση σου. Εσύ που μπήκες στο Πανεπιστήμιο φαντασιωνόμενος το Ναό της Γνώσης, το Ιερό Τέμενος των Μουσών και την πλήρη συνειδητοποίηση -και έφαγες τη βιοχλαπάτσα κατάμουτρα και απογοητεύτηκες. Εσύ που κατανάλωσες μέρος της πατρικής περιουσίας για να σπουδάσεις στο εξωτερικό και να γυρίσεις φέρελπις με περγαμηνές. Εσύ που δεν γύρισες τελικά. Εσύ που βρέθηκες γύρω στα 25, μετά τις σπουδές να αναρωτιέσαι “και τώρα τι;”. Εσύ που έστελνες δεκάδες βιογραφικά εντός και εκτός και λάμβανες απαντήσεις-προκάτ “Πολύ ενδιαφέρον, θα σας έχουμε υπόψιν”. Εσύ που πέρασες λίγη ή και πολλή ανεργία. Εσύ που βρήκες μια θεσούλα με μισθό - χαρτζηλίκι και την απόλυση να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι σου. Εσύ που θα ήθελες μια θέση στο δημόσιο, για να έχεις τα βράδια σου ελεύθερα, μπας και προλάβεις να ερωτευτείς και να ζήσεις. Εσύ που δεν ανήκεις στους χλιδάνεργους, αλλά που δεν βγαίνεις για να ανοίξεις επιτέλους τα φτερά σου και το σπίτι σου και να βρεις την ανεξαρτησία σου. Εσύ που δεν πληρώνεσαι υπερωρίες και ζητιανεύεις ένσημα. Εσύ που έφυγες από επιλογή και δεν θες πια να γυρίσεις και θεωρείσαι προνομιούχος.

Εσύ που είσαι γύρω στα 30. Που ακόμα αναρωτιέσαι τι θες να κάνεις στην ζωή σου. Που έχεις ένα σωρό ενδιαφέροντα, που καμία σχέση με την δουλειά σου δεν έχουν. Που θες να κάνεις άλλα -που ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις άλλα, αλλά δεν βρίσκεις πώς. Εσύ που δεν αποφάσισες ακόμα ποια δουλειά θες να κάνεις -αλλά σου φορέθηκε μια “καριέρα” καπέλο.

Εσύ που σίγουρα δεν θες να πεθάνεις δουλεύοντας. Που θες να πάρεις σύνταξη πριν αποδημήσεις εις τόπον χλοερό. Και που είχες (έχεις;) όνειρα να κάνεις κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον -αυτό που σου έταξαν κάποιοι. Αυτοί που τώρα παίζουν κομπολόι με τις χάντρες της ζωής σου και με το μέλλον σου.

Εσύ, σήμερα, πήγες στην δουλειά;

Aναρτήθηκε από krotkaya...

εγώ πάντως δεν θα πάω...

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό....

11 ΔΕΚΜΒΡΗ- ΗΜΕΡΑ ΤΑΝΓΚΟ...




Κατά τον 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφθαναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Αϊρες. Εκεί, η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Ετσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.

Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης. Οταν όμως ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική. Ετσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Αϊρες. Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της Χρυσής Εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion (το τραγούδι του τάνγκο), αναγάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi noche triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία, προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες, έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η Μέρα του Τάνγκο, με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό(!) της πόλης.

Από την Καθημερινή...

la heroina del dolor.....

100 χρόνια από την γέννηση της.....





«Ελπίζω η αναχώρηση να είναι ευχάριστη
κι ελπίζω να μην ξαναγυρίσω ποτέ!»

Frida Kahlo

Βιβλία που πονάνε.......

οι μουσικοί του δρόμου......

«Οι πλανόδιοι μουσικοί: νότες αδέσποτες, θραύσματα παράτονα με στόχο την περιφερόμενη ευαισθησία των βιαστικών διαβατών. Κι είναι αλήθεια πως κανείς άλλος δεν πιστεύει τόσο ακράδαντα στη σκηνική μυσταγωγία που ασκεί ο δρόμος στους πρόσκαιρους ταξιδιώτες του όσο οι μουσικοί του δρόμου.
Μάστορες του κλισέ, τεχνίτες της κοινοτοπίας, αλλά κι ενίοτε απροσδόκητοι και μεγαλοφυείς όταν πρωτοτυπούν, άλλοι καλοί, άλλοι μέτριοι, ορισμένοι αληθινοί δεξιοτέχνες, όλοι τους όμως, βιρτουόζοι της στιγμιαίας συγκίνησης.
Μουσικοί εναλλασσόμενου ρεπερτορίου σε εναλλασσόμενο κοινό. Που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με ταχύτητα δευτερολέπτων από και προς το πουθενά. Μ’ ένα έγχορδο, ένα κρουστό, ένα πνευστό, άλλοτε μόνοι, άλλοτε παρέα είναι οι μόνοι που ακόμη κατέχουν την τέχνη εκμάγευσης του άφαντου. Και που στοιχηματίζουν πως η αορασία της τέχνης, έπεται της αορασίας του κοινού..»

Μην κοιτάς ψυχή μου....βλέπε.

Υ.Γ. η κλέφτρα έκλεισε τα ''μάτια'' ..........

που είναι η γελαστή τσιγγάνα?

μια θύμηση...μέρες του 97.....ανναγεννησιακό κοριτσόπουλο....παρέα με 'κείνη την παλιοπαρέα...(που να 'ναι τώρα?) στο θερινό Ηλέκτρα.....χρόνια της ''βολεμένης'' επανάστασης να μαγευόμαστε από τους γελαστούς τσιγγάνους......αλήθεια? ποιος το φανταζόταν ότι οι πιο πολλοί θα γινόταν γιάππις?
Δεν ξάναδα την ταινία...σκέφτομαι όμως ότι θα αποτελούσε κόσμημα στο εβένινο ράφι......και με κατατρώγουν τα λόγια του Τσώρτσιλ......

δίχως φρένο...δίχως οδηγό.....

Φεύγει κάποιο τραίνο
σ’ έρημο σταθμό
Φεύγει δίχως φρένο
δίχως αριθμό
Πάει στην Ασία, (στην Αχερουσία)
στην Αθανασία
κάθε μέρα και παντού
στο Κατμαντού

Πέτα
μαύρη πεταλούδα
στα βουνά του Βούδα
να του πεις την προσευχή σου
Πέτα
στην κορφή του κόσμου
για να γίνει εντός μου
φως, η ταραχή

Εφυγε το τρένο
έφυγα κι εγώ
τρέχω δίχως φρένο
δίχως οδηγό
Βλέπω το φαράγγι
στην καρδιά του Γάγγη
κάθε μέρα και παντού
στο Κατμαντού

Πέτα
μαύρο χελιδόνι
στ’ άδειο μου βαγόνι
να τρυγήσεις τον καρπό σου
Πέτα
μη γυρεύεις λόγια
μόνο μοιρολόγια
έχω να σου πω

Εφυγε το τραίνο
εφυγα κι εγώ...

χωρίς λόγια............

Ο Fred κι εγώ.....

Πάει μισός χρόνος που γνωρίζω τον Fred.....δεν μας χωρίζουν ούτε 100 μέτρα απόσταση...κι όμως μας χωρίζουν χάσματα αγεφύρωτα....Εκείνος ένα τρυφερό παιδί....μποέμ αλήτης....επικίνδυνα γοητευτικός.....συνειδητοποιημένος ζαμανφουτίστας....εγώ πάλι....
33χρονη σοβαρή υπαλληλάκος....σε αιώνια αναζήτηση....(αχ...να 'ξερα και τι ψάχνω...να ξεφύγω ίσως από τα λαθεμένα (?) θέλω μου....).
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε...μιλήσαμε προχθές....με είχε πείσει.....η κρυφή γοητεία του ''ζειν επικινδύνως''....ρώτησα....έψαξα...έμαθα...κι αφού σαν έφηβο σχολιαρόπαιδο....αφέθηκα για κάποια στιγμή στα ονείρατα....συν αθηνά και χείρα 'κείνη....όρα φιλικό περιβάλλον....επανήλθα στην καχυποψία και τις αμφιβολίες μου....
Κι έτσι μιλήσαμε χθες....κι εγώ δεν ήμουνα σωστή....κι εκείνος εκτός ορίων....καχέκτυπα πληγωμένων ψυχών.....βριστήκαμε τόσο....ώσπου ράγισε το ψευτόγυαλο....
Πάντα μου τα έσερνε ο Fred.....όμως χθες με πλήγωσε πάρα πολύ....(δεν πήγα κι εγώ πίσω)...και να 'μαι εδώ....να πληρώνω το τίμημα της υπεροψίας μου....τις επαρχιώτικες φοβίες μου....χωρίς να του ζητήσω συγνώμη....γιατί απλούστατα δεν μπορώ....κι όσο κοινότυπη και αγοραία κι αν είμαι....έτσι είμαι....
Ανθρώπινο....πολύ ανθρώπινο...

Ματαιότης τα πάντα ματαιοτήτων....

Ματαιοτης Ματαιοτητων

Πας ψαχνοντας εδώ
Πας ψαχνοντας εκει
Αλλα όταν ο θανατος
Θα σε βρει
Τι θα απομεινει
Από τις επιθυμιες σου?

Ματαιοτης ματαιοτητων

Εισαι ευτυχισμενος, εισαι
Με τις απολαυσεις σου
Μονο στιγμες
Από ασημι και χρυσαφι
Στο τελος τι
θα σου μεινει?

Ματαιοτης ματαιοτητων

Πας ψαχνοντας εδώ
Πας ψαχνοντας εκει
Κυνηγωντας παντοτε
Την ευτυχια
Ειμαι ευτυχισμενος και
Χωρις να αγχωνομαι(?)

Ματαιοτης ματαιοτητων....

lions for lambs....

Στον Γαλαξία πάλι χθες.....cine βραδιά.....άντε το είδαμε και το ''λέοντες αντί αμνών'' , ε και?
Ακόμη δεν έχω καταλήξει...μου άρεσε? δεν μου άρεσε?
Να σκεφτώ? να μην σκεφτώ?
Να δράσω? να καθίσω στ΄αυγά μου?
Τι ήθελε να πει ο Redford?
Πολύ φοβάμαι ότι αμερικανίζω κι εγώ...κι εσείς....και πλείστοι ''συνειδητοποιημένοι'' του κόσμου τούτου......οπαδοί της ηθελημένης άγνοιας....


Υ.Γ. Η θεία Μeryl πάντως κρατάει ακόμη καλά.....

Όμορφοι καθημερινοί παραλογισμοί....ο αντιρρησίας παππούς.

Τι μέρα κι αυτή σήμερα?
Αλλά ας ξεκινήσουμε από χθες....
Κυριακή 12:10 μ.μ......Χ95....Αεροδρόμιο-Σύνταγμα...μόλις έχω σχολάσει και έχω καπαρώσει την 2η αγαπημένη μου θέση στο λεωφορείο πίσω απο τον οδηγό....μιας και στην απέναντι θέση που είναι και η μεγάλη αγαπημένη...κάθεται ένας γλυκός καθαρός παππούλης μ΄ένα καρό κουστουμάκι των 80's......κι έχει στον πάγκο δίπλα από την θέση του μια τσάντα απο τα Γρηγόρης μικρογεύματα και πάνω της ένα ψωμάκι brios και ένα κουτάκι τσίχλες.....το οποία τρώει αργά και με μια χαρισματική αρχοντιά...κατά την διάρκεια της διαδρομής....
Και έφτασα στο σπίτι....και ξάπλωσα....σηκώθηκα...μαγείρεψα....ξανακοιμήθηκα....και ξανά ξύπνια στισ 2:00 τα χαράματα....να ετοιμαστώ για την δουλειά...
Και να σου η Δευτέρα....και το πρωινό στην δουλειά.....ήσυχο...παρέα με συναδέλφους να μου λένε για τα νεφελίμ και το άγαλμα του Άννουβις στο Λονδίνο (μα που ζω; μα τι ακούω;) και έτσι να κυλάει ευχάριστα το 8ωρο στην πολυτελή μας fabrica.....

Δευτέρα 12:10 μ.μ......Χ95....Αεροδρόμιο-Σύνταγμα...μόλις έχω σχολάσει και έχω καπαρώσει την αγαπημένη μου θέση στο λεωφορείο απέναντι από τον οδηγό....ώσπου λίγο πριν ξεκινήσουμε ένα χέρι με σκουντάει....γυρνάω και βλέπω τον ασπρομάλλη παππούλη που μου ζητάει να του παραχωρήσω την θέση μου...οπότε μεταφέρομαι ξανά απεναντί του και πίσω από τον οδηγό.
Εκείνος κάθεται ωσάν Βρεττανός ευγενής και βάζει στον πάγκο δίπλα του την τσάντα του Γρηγόρη....και πάνω της το ψωμάκι και τις τσίχλες.....κι άντε και φύγαμε....(αλλά δεν φεύγουμε).
Μπαίνει λοιπόν ο οδηγός....ένας νεοέλληνας 35αρης βολεμένος μάγκας....κοιτάει τον παππούλη και του λέει:
Οδηγός: Σας παρακαλώ απαγορεύεται να τρώτε μέσα στο λεωφορείο....βάλτε στην τσάντα την τυρόπιτα.
Ο παππούς στέκει περήφανος μέσα στο καθαρό κουστουμάκι του....χωρίς να μιλάει και χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση.
Οδηγός: Δεν με ακούτε? Σας μιλάω....απαγορεύεται να τρώτε μέσα στο λεωφορείο....την τυρόπιτα στην τσάντα...και γρήγορα.....
Παππούς:(σοβαρός και ακίνητος) Μπορείς να ξεκινήσεις......
Και ξεκινάμε.....
Και παίρνει ο παππούς το ψωμάκι και αρχίζει το γεύμα....Και δεν έχουμε προχωρήσει 30 μέτρα...και στάση μπροστά στο σταθμαρχείο.....εκνευρισμένος ο οδηγός κατεβαίνει και λέει το βασανό του στον σταθμάρχη...
Να σου ο προιστάμενος....να ζητάει από τον παππού να βάλει το ψωμάκι στην τσάντα....κι εκείνος αγέρωχος να τον κοιτάει με μια περηφάνεια (ελαφρώς υποτιμητικά) κι ο μήνας έχει 9...Ώσπου εξοργισμένοι ....ο οδηγός και ο σταθμάρχης...καλούν αστυνομία.....γιατί έχει παραπάει το ''κακό''...κι εμείς περιμένουμε σιωπηλοί...και ξαφνιασμένοι....κοιτάζοντας τον υπερήφανο γέροντα μ' ένα ερωτηματικό....αλλά και μια δόση θαυμασμού.
Κι ύστερα καταφθάνει το όργανο....(αργόσχολος μπάτσος.....με το γνωστό βοιδίσιο βλέμμα) να κάνει συστάσεις στον παππού.....(εως και για παρακώλυση συγκοινωνιών ακούσαμε) ενώ μαινόμενος ο οδηγός να ζητάει από τον αστυνόμο να τον κατεβάσει....γιατί αν δεν το κάνει.....μόλις πάρουμε την στροφή στα 50 μέτρα ο γέρος θα αρχίσει να τρώει.
Αστυνόμος:Βάλτε το ψωμάκι στην τσάντα αμέσως....
Παππούς:Έχουμε καθυστερήσει και βιάζομαι.
Το ψωμάκι:στην θέση του....έξω απο την τσάντα.
Φεύγει ο αστυνόμος...ξεκινάμε....και πριν πάρουμε την στροφή.....το γεύμα ξεκινάει....
Φανταστείτε τον οδηγό....ταύρος εν υαλοπωλείο......σταματάει....απειλεί.....βρίζει.....τηλεφωνεί...ενώ ο Άγγλος ευγενής συνεχίζει το απολαυστικό του γεύμα....μ ένα σαρδόνιο και περήφανο βλέμμα....αργά...προσεχτικά...(ούτε ψίχουλο να μην πέσει)....όμορφα.
Να μην μακρυγορώ άλλο....
Δέκα φορές σταμάτησε ο μάγκας της ΕΘΕΛ.....κανένας επιβάτης δεν διαμαρτυρήθηκε (μια κρυφή συμπαράσταση στον καλοστεκούμενο γεράκο)......ήταν 13:15 όταν έφτασα στην στάση που κατεβαίνω......κοίταξα με έναν σεβασμό αυτό τον ευγενικό αντιρρησία που τελείωνε σιγά σιγά το φαγητό του....κι ευχήθηκα καλή συνέχεια στον κατακόκκινο ηττημένο οδηγό.

Δεν ξέρω γιατί.....αλλά κατέβηκα χαρούμενη απο το λεωφορείο......κι ας είχα αργήσει.

Τα γοητευτικά καθάρματα.....

Ο φίλος μου ο Αρθούρος.........................

Μάρτυρες αχράντων μυστηρίων

θύματα σε βωμούς θυσιαστηρίων

η κάθαρση για μας οι ήχοι

άνομη πρόσκληση σε νέα ήθη


Φανατικοί του Οpus Dei

ή οπαδοί του seize the day

ηθοποιοί με μάσκες No

βρώμικοι πόθοι του Ρεμπώ


ωραίοι και ανάρμοστοι,
μοιραίοι κι απροσάρμοστοι


Ναχουμε τον Ντε Σαντ θεό

και τον Μπουκόφσκι αρχηγό

μεθοκοπώντας με τον Βιάν

πάρτουζα με τη Λιλιάν


Βρώμικοι εραστές της Ρόζας

μιας επανάστασης σκαμπρόζας

στοιχειά σε στίχους σκωπτικούς

ζαγάρια φτύνουμε αφρούς


βρώμικοι κι απροσάρμοστοι
μαρτυρικοί κι ανάρμοστοι....


Υ.Γ. αφιερωμένο σ΄έναν δουλέμπορο από μια δούλα με επίγνωση....

Το δικό μου Πολυτεχνείο......

Γεννήθηκα τον Δεκαπενταύγουστο του '74.....άρα άρχισα να υπάρχω από τα μέσα του Νοέμβρη του '73...Φύσιν επαναστατική από τα γενοφάσκια μου λοιπόν...άσε δε...που το βράδυ που αποφάσισα να σκάσω μύτη σ αυτή την γη....οι γιατροί με βρίζανε γιατί δεν τους επέτρεψα να υποδεχτούν στο Ελληνικό τον Κ.Καραμανλή που ερχόταν εκ Παρίσιων μαζί με την Δημοκρατία (να λοιπόν πως εξηγείται και το αντικαραμανλικό μου).
Ως της μεταπολίτευσης η καημένη γενιά συμμετείχα κι εγώ σε αρκετές πορείες....και ύστερα έπαψα....σαν να ξύπνησα και είπα stop...
Κι όμως φέτος κάτι με τσιγκλάει, κάτι με σηκώνει από τον καναπέ....λέω λοιπόν να περάσω ν' αφήσω ένα τριαντάφυλλο στην Πατησίων....ίσως να περπατήσω και μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία.....είναι που μου ξαναβγαίνει πάλι το αριστερό....είναι που άρχισα πάλι να μ' ερωτεύομαι....
Θα είμαι εκεί.....στις 17....εσείς?

Για τον Βασίλη.....

Τι εν γλυτσεα τουση νυφτα τι εν ωρια
τσ εβω ε πλωνω πενσεοντα σ εσενα
τσ’ ετου μπει στη φενεστρα σου αγαπη μου
της καρδίας μου σου ‘νοιφτω τη πενα

Εβω παντα σ’ εσενα πενσεω
γιατι σενα φσυχη μου ‘γαπω
τσαι που παω που συρνω που στεω
στη καρδια μου παντα σενα βαστω

Καληνυφτα σε ‘φηνω τσαι παω
πλάια σου ‘τι ‘βω πίρτα πρικό
τσαι που παω που συρνω που στεω
στη καρδια μου παντα σενα βαστω

ποτέ δεν είναι αργά..........

Και μιας και το 'φερε η κουβέντα περί πολιτικής......τι είμαι κι εγώ....μια αναρχοαυτόνομη Πασόκα είμαι....που εσχάτως (εσχάτως....τους έχω ψηφίσει και επί εποχής ακατονόμαστου βλ. Κωνσταντόπουλος) πάσχω από βαριάς μορφής ΣΥΡΙΖίτιδα.....Βασικά δηλαδή θα ήμουνα εντελώς αναρχική αν δεν ήμουνα ετεροδημότης....και έβλεπα τις εκλογές σαν μια ευκαιρία απόδρασης από τα καταναγκαστικά έργα (υπαλληλίκι της τάξεως 3 και 80).
Από πολιτικής άποψης δηλαδή παιδί της σύγχισης....το μόνο σταθερό είναι η ΑΝΤΙFA μου συνείδηση....Και μου το ΄χαν πεί....τι τον θες τον Μακιαβέλι και τον Προυντόν...διάβασε και κανένα ζώδιο...άκου και καμιά Ζήνα...Mόνο που τώρα που και ζώδια διαβάζω....και την Πέγκυ ακούω.....είναι αργά....ΕΙΝΑΙ?

Αστυφιλία (?)

Και να 'μαι πάλι εδώ.....όχι ότι δεν βαρέθηκα.....να λέμε και την αλήθεια.....ωραία στο χωριό....αλλά πολύ ησυχία....το μόνο που έσπαγε την μονοτονία ήταν οι καυγάδες με τον Βενιζελικό πατέρα μου....έτσι για να υπάρχει και λίγη βαβούρα.....Άντε...από αύριο που θα τσακώνομαι με το μισό επιβατικό κοινό του Βενιζέλος (το ΄χω άχτι το όνομα φαίνεται) θα ΄ρθω στα ίσα μου.Τελικά όπου και να πάω....αυτή η πόλη με σκλαβώνει...(για πόσο ακόμα?)...

Νόστος express.....

Αρκετά......πετάω την στολή.....κατεβάζω τα ρολά.....κλειδαμπαρώνω μια και δυό την πόρτα.....το σακ βουαγιάζ στον ώμο και antioooos....όπως και κάθε Νοέμβρη τα τελευταία χρόνια.... να 'μαι στο χωριό.....Εκεί που είμαι ακόμη το παιδί της μαμάς....που μου φτιάχνει ωραίες τηγανίτες για πρωινό....ενώ ο μπαμπάς περιμένει να ξυπνήσω και να πάμε βόλτα με το αγροτικό στο κτήμα και μετά για καφέ στο καφενεδάκι του Θωμά....Εκεί που κοιμάμαι 5 ώρες και όμως ξεκουράζομαι.....Ένα μόνο είναι το αρνητικό.....η εμμονή των γονιών μου (φάε κάτι παιδάκι μου....έρεψες...) που μου προσθέτει ένα με δύο κιλά κάθε φορά....και φυσικά η αιώνια ερώτηση (πότε θα παντρευτείς?)....αυτό όμως το βάζω σε δεύτερη μοίρα....33 χρονών είμαι ρε μάνα....δεν μασάω.
Τέτοια ώρα λοιπόν αύριο θα ΄μαι στου Γιώργου με τον daddy και θα βλέπω την Real (περιττό να πω....ότι είμαι και Realίστρια) πίνοντας τα κρασάκια μας....μακρυά από την Αλεξάνδρας και τα ζόρια....μακριά και από το διαδίκτυο....και τα παρελκόμενα....
Ένα μόνο με αγχώνει....πως κουβαλάω τα τάπερς στην επιστροφή....κάτι θα σκαρφιστώ πάλι....
Αντίο λοιπόν....τα λέμε σε δέκα μέρες.

Αγάπη είναι.....

Αγάπης, Αγώνας, άγονος?

El Greco....

Τελικά το αποφάσισα....πέρα από τους όποιους ενδοιασμούς μου (βλέπε Λαζόπουλος....βλέπε Ματσούκα....βλέπε κριτικές του κινήματος των πανσόφων παντογνώστεων της ποιότητας)
βρέθηκα χθες στο κατάμεστο Αθήναιον για να παρακολουθήσω το El Greco.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος......η αλήθεια είναι ότι αν και αγαπώ την ζωγραφική.....ποτέ μου δεν μνημόνευα σαν ιερό τέρας τον El Greco....εξάλλου δεν ανήκω σε ΄κείνους που ηρωποιούν καταγωγές....άσε που το μόνιμο φόντο στον καμβά του (Ιησούς και τα σχετικά) δεν με ενέπνεε....

Δεν ξέρω κατά πόσον η ταινία βασίζεται στην αληθινή του ζωή.....(πιστεύω δε, πως αν έτσι έζησε ο Θεοτοκόπουλος......θα ήταν κι αυτός ένα πόστερ στο φοιτητικό μου δωμάτιο σαν τον Che...ένα χιλιοτυπωμένο σιδερότυπο σε μπλουζάκια οραματιστών εφήβων, και όχι απλά ο καλύτερος Έλληνας ζωγράφος της Ισπανίας).....όμως κάνοντας αργότερα το βράδυ μια έρευνα στον κυβερνοχώρο....είδα πολλές αλήθειες όσον αφορά τουλάχιστον τον αντικομφορμισμό του.

Ακόμη και οι πίνακές του στην οθόνη του pc είχαν μια άλλη διάσταση.....σχεδόν θεική...(λέτε να φταίει η συγκλονιστική ερμηνεία της Ματσούκα? - κάθε ρόδο κι ένα αγκάθι- πιο χάλια κι από ότι περίμενα)...ανήκω πλέον στις θαυμάστριες του Θεοτοκόπουλου....(βρε τι κάνει....μια ταινία...που δεν θα διεκδικήσει και μια θέση στο πάνθεον της 7ης τέχνης).
Όσον αφορά τώρα τους ηθοποιούς....πιστεύω ότι ο Nick Asdon ήταν η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο του ασυμβίβαστου αναρχικού καλλιτέχνη των Κρητών...ο δε Ισπανός παπάς αλλά και η Χερόνυμα συγκλονιστικοί....(τυχαίο που δεν είναι πατριώτες μας?) . Αξίζει όμως να σταθώ και στην μικρή ερμηνεία του Μουστάκα (απλά υπέροχος) και εντάξει...ναι...θα το πω...
αυτός ο μαλάκας ο Λαζόπουλος.....έχει ταλέντο γαμώτο μου.....η δε ακατονόμαστη αν ήταν μουγγή...θα ήταν πιο υποφερτή...αλλά όπως προείπα...κάθε ρόδο κι ένα αγκάθι...

Και είναι ρόδο για μένα η ταινία του Σμαραγδή....γιατί δεν με απασχόλησαν τα κακά εφέ....ή οι εναλλαγές της γλώσσας σε άσχετες σκηνές...ή....ή....ή...τόσα που θα πουν οι αργόσχολοι ειδήμονες της τέχνης....αλλά το ότι μου χάρισε ένα ευχάριστο βράδυ....και στάθηκε έναυσμα να γνώρισω έναν καλλιτέχνη.....που βλέποντας τώρα τους πίνακές του διακρίνω έναν αντικομφορμισμό....και ξεχωρίζω το φως από το σκοτάδι.
(Ας μην αναφερθώ στην θεσπέσια μουσική του Βαγγέλη.....)

Υ.Γ. Μια ερασιτεχνική κρίση.....δείτε το.

Άκου ανθρωπάκο....

Ελευθερία Έκφρασης

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Ιάκωβο και τον Δημήτρη....

Μια ηρωίδα με συνάχι...

Πόσο λατρεύω την αναδυόμενη ωριμοτητά μου......έρχεται κάποιες στιγμές σαν σήμερα
που ανήμπορη.....δεν εχω κέφι να διαθέσω χρόνο στην διαιτά μου....την βιτρινότσαρκά
μου.... το μακιγιάρισμα μου...την trendia μου ρε γαμώτο.... και γράφω ωδές στην κυτταρίτιδα....τις ρυτιδούλες που σκάνε μύτη....την απόλυτη αφοσιωσή μου στην τέχνη των delivery s.......την ακαματροσύνη να στρώσω τα χαλιά.... κι ήρθε ο Νοέμβρης....(αμ πως...οι ωδές στα απλά.....δεν ειναι μονοπώλιο του Nerouda).
Ακόμη και την γρίππη που με επισκέφτηκε την λατρεύω....με έκλεισε για τα καλά στο σπίτι.....(αχ τι ωραία...δεν θα χρειαστεί να εντυπωσιάζω....τι γολγοθάς κι αυτός)....κι
έτσι αισθάνομαι ανθρώπινα.....που φταρνίζομαι.....που γκρινιάζω....που παραπονιέμαι....
που μετά από τόσο καιρό ξαναήπια τσάι.....που φόρεσα εκείνη την φτηνή ζεστή made in china ρομπίτσα....που έβαλα τις χειμωνιάτικες ζεστές παντόφλες....που γέλασα με το νέο video clip του Ψηνάκη.....που ο Βασίλης απάντησε στα χαζά μου...που ακούω ένα όμορφο τραγουδάκι στο ΔΙΕΣΗ.....που το βασικότερο δεν πήγα για δουλειά...

Έχουμε καιρό για το fake.....θα το ξαναντυθούμε ίσως από αύριο....σήμερα όμως είμαι ανυποχώρητη....δεν θα με εξαπατήσω.....έντελει αγαπώ την αστειότητα μου.....γιατί να την κρύβω?
Κι αύριο μέρα είναι....

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....

Στην τραγική μου κωμικότητα.....

Μια Αμελί είμαι κι εγώ όπως κι εσείς............


Υ.Γ. Πότε θα με βαρεθώ........να με αλλάξω?

Πόσο λατρεύω αυτό το βιβλίο....

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΙΤΑΝΟΥ

ΣΑΛΜΑΝ ΡΟΥΣΝΤΙ

"Η ιστορία μου είναι η ιστορία της πτώσης ενός αριστοκράτη, εμένα, του Μοράες Ζογκόιμπι, του αποκαλούμενου Μαυριτανού. Εμένα, που υπήρξα ο μοναδικός κληρονόμος της τεράστιας επιχείρησης μπαχαρικών της δυναστείας του Κοτσίν. Είναι η ιστορία της καταστροφής μου από την ίδια τη μητέρα μου, την Αουρόρα, που υπήρξε η μεγαλύτερη καλλιτέχνις της εποχής της". Η Αουρόρα, πανέμορφη σαν τη ροδοδάχτυλη αυγή, ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Αβραάμ και τον οδηγεί στον υμέναιο ενώπιον του Θεού αλλά όχι και ενώπιον των ανθρώπων. Αποκτούν τρεις κόρες και ένα μονάκριβο γιο, τον Μαυριτανό (Μουρ), συνεχιστή της δυναστείας, το αγαπημένο παιδί της Αουρόρα που είναι περίφημη στην Ινδία για τα πλούτη της, την εκπληκτική ομορφιά της και το μοναδικό ταλέντο της στη ζωγραφική. Η βαθιά αγάπη που τρέφει η Αουρόρα για το γιο της θα αποβεί μοιραία για όλη την οικογένεια. Ένας αριστουργηματικός, ένας τεράστιος πίνακας ζωγραφικής, που στον καμβά του αποτυπώνεται το ανθρώπινο μεγαλείο και η αχρειότητα. Είναι ένα έπος, ένα ρομαντικό ποίημα, ένα μαγικό παραμύθι, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμη πιο σημαντικό, ένα μήνυμα προς τον άνθρωπο. Μία είναι η μεγάλη αξία της ζωής: η Αγάπη, η μόνη του ανθρώπου παραμυθία. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΙΤΑΝΟΥ είναι η ιστορία μιας οικογένειας, που εκτείνεται σε δύο αιώνες, μια ιστορία για τον έρωτα και το χρήμα, την τέχνη και την εξουσία, τα όνειρα και τις χαμένες ευκαιρίες. "Ήθελα να ξαναγράψω για τη Βομβάη", σημειώνει ο Ρούσντι. "Όχι αυτήν των παιδικών μου χρόνων, του '50 και του '60 που περιγράφω στο μυθιστόρημά μου "Τα παιδιά του μεσονυχτίου", γιατί αυτήν την κατέστρεψαν. Αλλά για τη σημερινή Βομβάη, με τους ουρανοξύστες και τον τεράστιο πληθυσμό. Ήθελα όμως να γράψω και για την ινδική ζωγραφική. Ήθελα έναν κεντρικό ήρωα ζωγράφο - πράγμα που σπανίζει στη λογοτεχνία - και που μου έδωσε τα "κλειδιά" για να μιλήσω για δυο αλήθειες. Για τον πίνακα που είναι κρυμμένος κάτω από έναν άλλο πίνακα ζωγραφικής. Για όσα είναι κρυμμένα πίσω από άλλα. Αυτό δηλαδή που θέλω να πω με το βιβλίο μου δεν είναι ότι η αλήθεια είναι πάντα κρυμμένη, αλλά ότι υπάρχουν δύο αλήθειες. Αυτή μέσα στην οποία ζούμε και εκείνη που παραμένει κρυφή. Και είναι και οι δυο πραγματικές. Όπως οι κόσμοι του βιβλίου μου. Στην επιφάνεια ένας διαυγής και αισθησιακός κόσμος και από κάτω ένας πολύ πιο σκοτεινός".

Υ.Γ. Και κάποιος μου έλεγε να πάμε στην Ινδία....

all that jazz.......

AUTUMN LEAVES - MILES DAVIS



SUMMERTIME - BILLIE HOLIDAY



FEVER - ELLA FITZGERALD



FEELING GOOD - NINA SIMONE



TAKE FIVE - JOHN COLTRANE
& DAVE BRUBECK



ΚΙ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ........

και Θεός η Μουσική....

Κι εγώ ξενύχταγα τα βράδια στα σκυλάδικα
σ' ένα χαμόγελο κρυμμένη και πουλούσα
μια καρδιά μικρού παιδιού και άδικα
μες τα σκοτάδια λίγο φως αναζητούσα...

Νοέμβρης....

No shadow
No stars
No moon
No cars
November
It only believes
In a pile of dead leaves
And a moon
That's the color of bone

No prayers for November
To linger longer
Stick your spoon in the wall
We'll slaughter them all

November has tied me
To an old dead tree
Get word to April
To rescue me

November's cold chain
Made of wet boots and rain
And shiny black ravens
On chimney smoke lanes

November seems odd
You're my firing squad
November

With my hair slicked back
With carrion shellac
With the blood from a pheasant
And the bone from a hare

Tied to the branches
Of a roebuck stag
Left to wave in the timber
Like a buck shot flag

Go away you rainsnout
Go away blow your brains out
November

και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας...

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου......

ένα τραγούδι για τον Γ.

καλό ταξίδι Χιουρέμ.....

Aγριμι
Σαν τους ερωτες
του καλοκαιριου...
που κρατουν
μονο για λιγο...

Αγριμι
Παρεα με σκιες
και φαντασματα
Σιωπες και κραυγες
λυτρωσης

Αγριμι
Τα λουλουδια σαπιζουν
μερα με τη μερα...
Πανω στο φερετρο μου
33 μαυρα τριανταφυλλα

Αγριμι
Στο περιθωριο της κοινωνιας
Απο την ακρη της πολης
να χαζευω το πληθος
που βραζει
μεσα στη χαρμολυπη του.

Αγριμι παρεα με αγριμια.
Ζουμε μονο με τους "απεναντι"
απολαμβανοντας τη παρακμη
και τη ματαιοδοξια
μιας ανυπαρκτης δοξας...

Η Πόλις.....

τα υπέροχα πλάσματα.....η φίλη μου η Λ.

δεν ξέρω τι με οδήγησε στην συγγραφή.......τα δικά μου χαζά ανεμοσκορπίσματα....τα χθεσινά ποτά με την φίλη μου την Λ. στο friday's των Αμπελοκήπων.....η ανάγκη να επιβεβαιώνομαι.....
η σπαρίλα που με συνείδηση, της δημιουργώ ελεγείες....το όμορφο κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα....που κάποιοι τρέχουν στις παρελάσεις...ενώ εγώ σαν ξεθωριασμένο αριστερό είδωλο στέκω μπροστά σε μια οθόνη αρνούμενη πεισματικά στην εθνοσύνη να μαζοποιηθώ...

Η Λ. λοιπόν.........
Γεράσαμε φιλενάδα....15 χρόνια...τι να θυμηθώ.....από βραδιές ποίησης....μέχρι τελετές Βουντού....για να γυρίσει πίσω ο Μ.
Χθες χάρηκα για σένα, ήσουνα η παλιά Λ.....η freek γιάπισσα φίλη μου,ασυμβίβαστη και αυτοκαταστροφική....όπως πάντα...
Και τώρα να,πάλι μαζί, να καταστρώνουμε σχέδια για τον Α.......και αύριο πάλι μαζί.....θα καταστρώνουμε σχέδια για τον Α.....
και τώρα περιμένεις sms για το el grecko......και ξέρεις ότι θα αργήσω ν΄απαντήσω.....θα απαντήσω άραγε?.....είναι κι ο Δημήτρης που έχω στήσει.....τι τραβάμε κι εμείς τα υπέροχα πλάσματα....
anyway.....σε ξενέρωτα αγγλικά...

Θα 'μαι πάντα δίπλα σου Λενάκι.....άσε που σου ΄χω τάξει και κουμπαριά....(τον Α....(το γλυκό σου τρίποδο) δεν θα τον ρωτήσουμε).
Έτσι είναι φιλενάδα.....και τα 4.400 ή η Κ. δεν μας πτοούν.....στην ουσία....δεν μας καίγεται καρφί.
Λοιπόν φιλενάδα.....αν σε στήσω.....θα σε στήσω?.....θα φταίει ο Δημήτρης και η γλυκειά φωνή του.....εσύ όμως θα ξέρεις.....
είσαι και είμαι δύο υπέροχα πλάσματα....ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.....και το θείον είναι που
γνωριστήκαμε..........(κάποια φαεινή ιδέα θα κατεβάσω πάλι.....μην φοβάσαι).

μια mini αυτοβιογραφία...

Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται
Μαζί μας πίνει, ξενυχτάει και το πρωί για ύπνο πάει
Η νύχτα θέλει ν' αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται
Καπνίζει, βρίζει και διαβάζει, κλαίει σαν παιδί κι αναστενάζει

Η νύχτα παίζει και κιθάρα και μένει πάντα από τσιγάρα
Γράφει τραγούδια και ζηλεύει, γυρνάει στους δρόμους κι αλητεύει
Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα
Τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να ναι

Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει